Feliks Pori urodził się około 1515 roku w Cantalice we Włoszech. Nie zanotowano żadnych faktów z wczesnego dzieciństwa tego Świętego. Około 1544 r. wstąpił do zakonu kapucynów, a w dwa lata później objął w Rzymie funkcję kwestarza i pełnił ją do końca swego życia. Zbierał jałmużny na utrzymanie klasztoru, ale także dla ubogich, którzy licznie przychodzili do klasztornej furty. Podczas kwestowania na placach i ulicach Wiecznego Miasta gromadził rzymskie dzieci wokół siebie i katechizował je, ucząc prawd wiary i zasad chrześcijańskiego życia. W podejmowanej katechizacji pomagał sobie śpiewem pieśni, często przez siebie komponowanych. Dzieci miały w Nim dobrego, i wiele mogącego przyjaciela.

Rzymianie darzyli św. Feliksa zaufaniem. Gdy kobiety miały trudności z poczęciem lub urodzeniem dziecka, proszono brata Feliksa o modlitwę, a on skutecznie wypraszał dar macierzyństwa. Gdy jakieś dziecko ciężko zachorowało, zanim wezwano lekarza, najpierw udawano się do brata Feliksa, który śpieszył do łóżka. Nie miało znaczenia czy to w pałacu czy na nędznym legowisku w ruderze, wszędzie szedł pobłogosławić chorego. Przychodził, klękał, modlił się razem z domownikami. Uzdrowienie było pewne, chociaż nie zawsze natychmiastowe.

Nazywano go “cudotwórcą”. Cieszył się dziećmi, ponieważ w ich niewinności dostrzegał dobrotliwe, łagodne i święte człowieczeństwo Dzieciątka Jezus. Był znany szerokim rzeszom rzymian również jako “brat Deo gratias”. Chociaż był analfabetą, z jego porad korzystali arystokraci, prałaci kurii rzymskiej oraz prosty lud Rzymu. Szukali u niego pokrzepienia serca, rady w trudnych chwilach życia, a przede wszystkim pojednania z Bogiem. Odznaczał się wielkim nabożeństwem do Matki Bożej.

Zmarł 18 maja 1587 roku. Po jego śmierci papież Sykstus V osobiście udał się do jego zwłok i polecił rozpocząć proces kanonizacyjny. Beatyfikacja św. Feliksa z Cantalice odbyła się w Rzymie w 1625 r., a kanonizacja w 1712 r. Kult rozpowszechnił się najpierw we Włoszech, potem przeniósł się do innych krajów. Jego wspomnienie obchodzimy 18 maja. Bracia Kapucyni w uroczystość św. Feliksa z Cantalice wprowadzili liturgiczny obrzęd namaszczenia dzieci święconą oliwą. Wspominają tym fakt z życia Świętego, który uzdrowił dziecko namaszczając je oliwką z wiecznej lampki, płonącej przed Najświętszym Sakramentem. W Polsce św. Feliks z Kantalicjo czczony jest jako patron dzieci i Zgromadzenia Sióstr Felicjanek.

Z praktyk felicjańskich:

Patron Zgromadzenia
Przygotowanie do uroczystości 
Wspólne odnowienie ślubów z pobożności

NOWENNA  PRZED UROCZYSTOŚCIĄ ŚW. FELIKSA Z KANTALICJO:

9-17 maja

9 maja – Radość

Choć życie św. Feliksa wydawało się ciężkie, było wypełnione prawdziwym szczęściem, które promieniowało na wszystkich w klasztorze. Podejmowane przez niego wyrzeczenia były środkiem prowadzącym do zjednoczenia z Bogiem, a płynąca z sakramentów i modlitwy łaska Boża czyniła je lżejszymi i słodszymi. Wszędzie, gdziekolwiek się udawał, szerzył Ewangelię radości.

Naśladując św. Feliksa, módlmy się, byśmy zawsze starały się służyć Panu i innym z radosnym sercem.

10 maja –- Wdzięczność

Miłość gorejąca w sercu św. Feliksa i udzielone mu szczególne łaski sprawiły, iż czterdzieści lat przeżytych w Rzymie uczyniło go bardziej podobnym do apostoła niż skromnego brata zbierającego jałmużnę dla wspólnoty braci. Swoją radością i miłością wygłaszał kazania bez słów. Miły i uprzejmy wobec wszystkich, dziękował wszystkim szczerym „Deo Gratias!” za dobre lub złe potraktowanie go.

Naśladując św. Feliksa, módlmy się, byśmy były wdzięczne Bogu za wszystkie łaski udzielone nam indywidualnie i całemu Zgromadzeniu.

11 maja – Ideały felicjańskie

My, felicjanki, znajdujemy w św. Feliksie inspirujący model naszego życia kontemplacyjno - czynnego. Jego ogromna miłość jest naszym ideałem w pracy apostolskiej wśród dzieci, ubogich i chorych, na wzór służby, którą pełnił św. Franciszek.

Naśladując św. Feliksa, módlmy się, byśmy szanowały tych, którym służmy i z którymi apostołujemy.

12 maja – Pokora i miłość

Św. Feliks był wzorem pokory i miłości w odnoszeniu się do swoich współbraci. Przyjmował napomnienia ze szczerą radością i wdzięcznością, sam będąc miłym, łagodnym i przyjaznym bratem. Prawdziwość jego pokory i miłości była najbardziej widoczna w gorliwości o duchowe dobro współbraci.

Naśladując św. Feliksa, módlmy się, byśmy traktowały innych z delikatnością i życzliwością.

13 maja – Ubóstwo

Zakochany w ubóstwie, jak św. Ojciec Franciszek, św. Feliks zadowalał się tym, co jedynie konieczne. Jego habit i płaszcz były tak połatane, że trudno było znaleźć kawałek oryginalnego materiału. W pokoju miał jedynie deskę, która służyła mu za łóżko, i stolik, na którym rzeźbił małe drewniane krzyżyki dla dobrodziejów i przyjaciół.

Naśladując św. Feliksa, módlmy się, byśmy szczerze starały się prowadzić prosty styl życia, zgodnie ze złożonymi Bogu ślubami.

14 maja – Serce współczujące

Współczujące serce św. Feliksa znajdowało szczególne upodobanie w ubogich i chorych. Za zgodą przełożonych dzielił się ze-braną jałmużną z potrzebującymi. W niedziele i święta odwiedzał chorych i ubogich w szpitalach lub w domach, pocieszając ich dobrym słowem i rozdając rzeźbione przez siebie małe drewniane krzyżyki.

Naśladując św. Feliksa, módlmy się, byśmy miały współczucie szczególnie dla sióstr starszych, chorych i samotnych, znajdując codziennie czas, by je odwiedzić.

15 maja – Umiłowanie przyrody

Jako syn ubogich, lecz głęboko wierzących rolników, św. Feliks przeżywał dzieciństwo, doglądając bydła i owiec. Podobnie jak św. Franciszek z Asyżu, miłował całe stworzenie. Słońce, księżyc, gwiazdy, ptaki i kwiaty - wszystko budziło w jego wrażliwej duszy szybką reakcję wzruszenia.

Naśladując św. Feliksa, módlmy się, byśmy ceniły dar stworzenia i robiły wszystko, co w naszej mocy, aby chronić środowisko dla przyszłych pokoleń. Poświęćmy trochę czasu, by cieszyć się Bożym darem stworzenia i powiedzieć „Deo gratias!”.

16 maja – Umiłowanie Krzyża

W nowicjacie św. Feliks wzrastał w umiłowaniu krzyża. Zmagał się, by zapanować nad swoim ciałem poprzez rygorystyczne posty i pokuty. Nieustannie szukał okazji do spełniania najniższych prac. Starał się żyć w pełni duchem św. Franciszka.

Naśladując św. Feliksa, módlmy się, byśmy praktykowały post i pokutę, a także uczyły się przyjmować codzienne krzyże życia we wspólnocie.

17 maja - Posłuszeństwo

W klasztorze św. Feliks uważał posłuszeństwo za matkę i pod-stawę wszystkich innych cnót. Uważał przełożonych za przedstawicieli Chrystusa i dlatego był zawsze uległy i pełen szacunku.

Naśladując św. Feliksa, módlmy się, abyśmy wzrastały w chętnym i dobrowolnym posłuszeństwie.

Sarkofag św. Feliksa: