Szczególny wkład życia konsekrowanego w przepowiadanie Ewangelii pokreślił papież Jan Paweł II w swojej Encyklice „Redemptoris misio”. W rozdziale „Misyjna owocność życia konsekrowanego” papież pisze: „Do niewyczerpanego i różnorodnego bogactwa Ducha należą powołania do Instytutów życia konsekrowanego, których członkowie od chwili, gdy na mocy samej konsekracji poświęcają się na służbę Kościołowi, powinni w sposób właściwy ich Instytutowi mieć szczególny udział w działalności misyjnej”.

Przed osobami konsekrowanymi papież ukazuje niezmierzone przestrzenie dla świadczenia miłosierdzia, przepowiadania ewangelicznego, wychowania chrześcijańskiego, szerzenia kultury i solidarności z ubogimi, dyskryminowanymi, zepchniętymi na margines i uciśnionymi. Zgromadzenia zakonne, czy mają cel ściśle misyjny czy też nie, muszą zbadać swoje możliwości i gotowość poświęcenia swej działalności krzewieniu Królestwa Bożego (por. RM). Pełna dyspozycyjność względem Boga i Kościoła sprawia, że osoby konsekrowane są zdolne do wyrzeczenia się wszystkiego i pełnego poświęcenia się, jakiego wymaga praca misyjna.

Działalność misyjna nie leżała u podstaw założenia Zgromadzenia Sióstr Felicjanek, lecz wynikała z właściwie przeżytej jego duchowości. Prawdziwa Felicjanka nie może pozostać obojętna na to, że tylu ludzi na świecie nie zna Boga, że tylu ludzi w odległych krajach nie słyszało jeszcze prawdy o Nim i nie doświadczyło Jego miłości.

Dlatego też Zgromadzenie odpowiedziało pozytywnie na prośbę ks. Józefa Dąbrowskiego,  który zaprosił Siostry Felicjanki do nauczania w jego parafialnej szkole, w Polonii,  w stanie Wisconsin.  W roku 1874 pięć Sióstr wyjechało do Ameryki Północnej. Do celu podróży przybyły Siostry w wigilię święta Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, w dziewiętnaście lat od powstania Zgromadzenia. To wydarzenie stanowi początek dziejów Amerykańskiej Fundacji Sióstr Felicjanek.

W roku 1983 pięć innych Sióstr z Prowincji Warszawskiej wyjechało na misje do Kenii w Afryce, a w 2005 roku – trzy Siostry wyjechały do Rosji.

Od roku 1974 nasza prowincja posiada także placówkę zagraniczną w Rzymie.

Ze wszystkich stron świata napływają prośby o polskich misjonarzy. Jednak głos zza naszej wschodniej granicy brzmi szczególnie. Kościół w Polsce stoi wobec wyzwania misyjnego związanego z gwałtownym odrodzeniem ducha religijnego w krajach b. ZSRR.

Tereny misyjne są ogromnym polem pracy apostolskiej o charakterze wychowawczym, charytatywnym, kulturowym. Zaangażowanie misyjne umacnia życie konsekrowane, budzi w nim nowy entuzjazm i nową motywację, ożywia jego wierność i otwiera je na potrzeby Kościoła.