Działalność religijno-moralna jest szczególnie droga Siostrom Felicjankom.

Bł. Maria Angela, Założycielka Zgromadzenia Sióstr Felicjanek, w kwietniu 1856 roku napisała do swego duchowego kierownika – O. Honorata Koźmińskiego, kapucyna: „Zebrałam kilka kobiet i kilkoro dzieci, dałam im schronienie, zapewniłam byt materialny, mając głównie na celu wpływanie na nich moralnie, wychowanie dzieci w zasadach religii i zapewnić im sposób utrzymania na przyszłość, ucząc ich tego wszystkiego, czego ich stan wymagał”.

Troska o szerzenie chwały Bożej to również dbałość o kościoły, o estetykę szat liturgicznych, o piękno liturgii, o czystość i ozdobę ołtarzy, o zaopatrywanie ubogich świątyń i kaplic w paramenty kościelne przekazana została Felicjankom Testamentem Matki Założycielki, która sama zabiegała o te sprawy.

Siostry czują się najszczęśliwsze, gdy mogą oddawać się pracy zmierzającej bezpośrednio do szerzenia i wzrostu wiary, do pogłębiania w społeczeństwie życia według zasad Ewangelii. Na przestrzeni dziesiątków lat istnienia Felicjanki czyniły to poprzez prowadzenie katechumenatu, przygotowywanie do chrztu św., sakramentu pokuty, Eucharystii, bierzmowania. Nauczanie religii oraz przygotowywanie do sakramentów i pogłębionego życia wiarą jest nierozłącznie związane z niemal każdym domem lokalnym Zgromadzenia. Gdziekolwiek siostry się pojawiły, wszędzie zachodziła potrzeba tego rodzaju: w ochronie wiejskiej, w szkole, w przedszkolu, w zakładzie wychowawczym, w parafii, w domu opieki, w ośrodku socjoterapeutycznym, w jadłodajni, nawet w warsztacie rzemieślniczym. Ostatnio obserwujemy to w nowych placówkach prowincji - w Rosji.

Dziś siostry uczą religii w szkołach i w parafiach w ścisłej łączności z Kościołem. Spotykają się z dziećmi, z młodzieżą, z osobami dorosłymi. Jak dawniej przekazują im przywiązanie do wiary, do Chrystusa i Maryi, do Kościoła i papieża. Jak niegdyś dokładają starań, aby nauczaniu towarzyszyło wychowanie, kształtowanie odpowiednich postaw chrześcijańskich.

Najmniej uchwytnym, a jednak najistotniejszym dla Kościoła i Ojczyzny, jest apostolstwo życia wewnętrznego sióstr. Przeżyć świętość w sumieniu i w sercu, żyć Chrystusem i przekazywać Go innym, nie tyle słowem, ile przykładem życia, to najważniejsze zadanie Felicjanek.

Sprzyja temu duch modlitwy oraz żywy z Zgromadzeniu kult Eucharystii i Niepokalanego Serca Maryi. W kaplicy każdego domu prowincjalnego na mocy przywileju papieskiego jest całodzienne wystawienie Najświętszego Sakramentu przez wszystkie dni roku. W ten sposób najważniejsze miejsce prowincji staje się przybytkiem nieustannej modlitwy ogarniającej potrzeby całego Kościoła, wszystkich członków Mistycznego Ciała Chrystusa.

Apostolstwo modlitwy, cierpienia i przykładu to program szczególny. Jest możliwy do wykonania nawet wtedy, gdy ustaną już siły fizyczne.