Zgromadzenie od początku swego istnienia oddawało się sprawie wychowania i nauczania dzieci i młodzieży: w ochronach wiejskich pod zaborem rosyjskim (lata 1855-1864), w szkołach ludowych, sierocińcach, internatach i ochronkach na ziemiach pod zaborem austriackim (lata 1865-1914). W dwudziestoleciu wojennym siostry prowadziły żłobki, przedszkola, zakłady wychowawcze, szkoły powszechne i średnie oraz internaty i zakłady dla dzieci specjalnej troski.

Troska o wychowanie religijne dzieci oraz opieka nad ludźmi starszymi i chorymi to dwa podstawowe nurty posługi felicjanek, które głęboko wpisane są w charyzmat Zgromadzenia i którym felicjanki pozostały wierne do dnia dzisiejszego. Zmieniają się czasy, okoliczności, warunki, formy zaangażowania sióstr w pracę oświatowo-wychowawczą i opiekuńczą, ale nie zmienia się wpisane w serca sióstr pragnienie dawania świadectwa o bezgranicznej miłości Boga do człowieka objawionej w Jezusie Chrystusie. Nie zmieniają się też zasady wychowania katolickiego w instytucjach prowadzonych przez Siostry Felicjanki.

W całokształcie wychowania obejmującego rozwój fizyczny, umysłowy i religijno-moralny dziecka ten wymieniony jako ostatni stawiany jest na pierwszym miejscu. W kształtowaniu charakteru młodego człowieka na szczególną uwagę zasługują cnoty społeczne: prawdomówność, sprawiedliwość, czynna postawa wobec potrzeb bliźniego, systematyczność i sumienność w pracy.

W obecnym czasie siostry podejmują tę formę posługi prowadząc szkoły niepubliczne, przedszkola (publiczne i niepubliczne), katechizując w szkołach publicznych oraz utrzymując stały kontakt z wychowankami szkół felicjańskich.