Z inicjatywy Założycielki Zgromadzenie od początku swego istnienia zajmowało się udzielaniem pomocy osobom ubogim, zaniedbanym, opuszczonym, którymi najczęściej były dzieci i staruszki. Nie brakowalo wśród nich jednak kobiet o upadłych obyczajach, rekonwalescentek i innych znajdujących się w oczywistej potrzebie.

Samarytańska pomoc chorym była udzielana albo w ambulatorium, czy punkcie sanitarnym, albo w domu chorego. Na każdej niemal placówce była siostra przygotowana do udzielania pomocy medycznej, która była darzona przez ludzi ogromnym zaufaniem. Na wsi, gdzie widok doktora był raczej rzadki, obecność i umiejętności "matecki doktórki" - jak siostry były często tytułowane -  miały swe szczególne znaczenie.

W miastach opieka nad chorymi polegała najczęściej na stawianiu baniek, robieniu zastrzyków, dostarczaniu lekarstw, na pielęgnowaniu osób pozostających bez opieki, na odwiedzaniu pacjenta w celu pokrzepienia go na duchu czy też pojednania z Bogiem.

W obecnym czasie posługa sióstr naszej prowincji w tym zakresie działalności jest prowadzona w instytucjach powołanych w tym celu i zarejestrowanych w odpowiednich urzędach. Należą do nich:
- cztery placówki całodobowej opieki dla osób przewlekle chorych
- i jeden dom dziennego pobytu dla osób starszych.  

Ponadto, choć w niewielkim zakresie, siostry służą ludziom potrzebującym opieki w kilku parafiach.