Strona 1 z 3

© Autorka: s.M. Fidelia Janas CSSF
 

ZGROMADZENIE SIÓSTR ŚW. FELIKSA Z KANTALICJO 

        Zgromadzenie Sióstr Świętego Feliksa z Kantalicjo powstało w Warszawie 21 listopada 1855 roku, jako odpowiedź na wołanie najbardziej potrzebujących. Założycielką tej wspólnoty zakonnej, uformowanej w duchu ideałów św. Franciszka, jest bł. Maria Angela Truszkowska, a jej duchowym Ojcem bł. Honorat Koźmiński. Warszawiacy widząc młode kobiety z sierotami z „Instytutu Panny Truszkowskiej” często modlące się przed figurą św. Feliksa w warszawskim kościele ojców kapucynów, nazwali je siostrami św. Feliksa, czyli felicjankami. Zgromadzenie ma charakter kontemplacyjno - czynny, a Eucharystia, w której siostry codziennie uczestniczą, jest fundamentem i sercem ich konsekrowanego życia. Dlatego również w domach prowincjalnych Zgromadzenia codziennie przez wiele godzin felicjanki adorują Najświętszy Sakrament. Ich eucharystyczna duchowość kształtuje się w szkole Najświętszej Maryi Panny, którą czczą jako Matkę i Panią Zgromadzenia, czyniąc „wszystko przez Jej Niepokalane Serce na cześć Przenajświętszego Sakramentu”.
        W pierwszym dziesięcioleciu swego istnienia Zgromadzenie rozwijało się przede wszystkim w Królestwie Polskim, głównie w Warszawie oraz na terenach Kielecczyzny, Lubelszczyzny i Podlasia. W roku 1859 siostry zostały wezwane przez obywateli ziemskich i Towarzystwo Rolnicze do „pracy nad ludem” w ochronach wiejskich. Dużą część ich podopiecznych stanowili unici, których felicjanki umacniały w wierze i jedności z Rzymem, czemu dali oni świadectwo podczas krwawych prześladowań, które dotarły na Podlasie w drugiej połowie XIX w.
        W chwili wybuchu Powstania Styczniowego w 1863 r. siostry prowadziły około 30 ochron wiejskich; walczyły z analfabetyzmem, uczyły podstaw wiary dzieci, młodzież i dorosłych oraz zajmowały się chorymi. W czasie powstania wszystkie te placówki zamieniły na powstańcze lazarety. Największy szpital polowy powstał jednak w Domu Centralnym (Bibliotece Załuskich) w Warszawie. Chociaż bowiem w Stolicy nie toczyły się walki, to do miasta zwożono rannych z pól bitewnych. Zgodnie z zaleceniami Założycielki pomocy udzielały siostry wszystkim, także rannym Moskalom. Władze carskie odpowiedziały na te działania dekretem z 17 grudnia 1864 r., likwidując Zgromadzenie na terenie Królestwa Polskiego. Dzięki jednej placówce, istniejącej od 1861 roku w Krakowie, rodzina felicjańska ocalała i odrodziła się w Galicji. Stąd w roku 1874, na zaproszenie ks. Józefa Dąbrowskiego, wyruszyła do pracy wśród amerykańskiej Polonii, stawiając sobie za cel podtrzymywanie w rodakach wiary i poczucia polskości. Felicjanki cieszyły się ogromną popularnością wśród emigrantów i dużym napływem nowych powołań; w latach 1874 - 1953 doprowadziło to do powstania aż 7 prowincji w USA i jednej w Kanadzie. W roku 1950 amerykańskie felicjanki położyły również podwaliny pod prowincję brazylijską.
        Rozwój Zgromadzenia pod zaborem austriackim, choć nie tak prężny jak za Oceanem, pozwolił jednak w roku 1910 na utworzenie prowincji we Lwowie. Jako ekspiację za świętokradztwo dokonane w tym właśnie roku na Jasnej Górze, prowincji tej nadano nazwę Matki Bożej Częstochowskiej. Kilka lat później spełniło się też pragnienie sióstr, aby powrócić do Warszawy - miejsca felicjańskich narodzin. I chociaż od 1907 do 1916 r. musiały felicjanki pracować incognito w strojach świeckich, w pełni rozwinęły działalność wychowawczą i edukacyjną. Natomiast po wkroczeniu na teren Stolicy w czasie I wojny światowej wojsk niemieckich, za pozwoleniem kard. Aleksandra Kakowskiego założyły habity i zaczęły przygotowywać teren pod utworzenie nowej prowincji. Ostatecznie erygowano ją w 1922 r. jako wotum wdzięczności za powrót felicjanek do Warszawy i przywrócenie Ojczyźnie niepodległości. Dlatego też patronką prowincji warszawskiej została Matka Boża Królowa Korony Polskiej.