Florentyn Wacław Jan Stefan Koźmiński z Białej Podlaskiej (1829-1916), kapucyn, założyciel wielu rodzin zakonnych był duchowym Ojcem Zgromadzenia Sióstr Felicjanek.

W drugiej połowie XIX i na początku XX stulecia zorganizował na ziemiach polskich sieć zgromadzeń ukrytych, których celem było podnoszenie poziomu moralności i oświaty przede wszystkim wśród ludności wiejskiej oraz w środowiskach robotniczych, kupieckich i rzemieślniczych.     

Po ukończeniu nauki w płockim gimnazjum rozpoczął studia budowlane w stołecznej Szkole Sztuk Pięknych. W roku 1846 niesłusznie posądzono go o udział w spisku i osadzono w warszawskiej Cytadeli. Podczas prawie rocznego pobytu w więziennej celi odzyskał utraconą w latach gimnazjalnych wiarę i po powrocie na wolność postanowił obrać drogę życia zakonnego. Pod koniec roku 1848 wstąpił do kapucynów w Lubartowie. Po odbyciu gruntownych studiów filozoficzno-teologicznych 27 grudnia 1852 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk abpa Antoniego Melchiora Fijałkowskiego w kościele św. Krzyża w Warszawie. Kilka miesięcy później powołany został na osobistego sekretarza prowincjała i wykładowcę teologii w studium zakonnym.

Jako wybitny kaznodzieja i spowiednik, stał się - po wyjeździe ze stolicy pierwszego przewodnika Zofii Truszkowskiej, o. Augustyna Brzężkiewicza, augustianina - jej duchowym kierownikiem. Od początku popierał inicjatywę założenia przez Zofię schroniska dla ubogich, wokół którego 21 listopada 1855 r. zaczęło tworzyć się Zgromadzenie Sióstr św. Feliksa z Kantalicjo. Mianowany w 1856 r. przez o. Beniamina Szymańskiego dyrektorem Zakładu i Zgromadzenia św. Feliksa wkrótce stał się - jak to określiła Założycielka - jedynym jego przewodnikiem i doradcą najlepszym w każdej okoliczności.

Do 1864 r. pełnił również funkcje spowiednika i kapelana nowej wspólnoty oraz katechety Zakładu. Z jego rąk pierwsze felicjanki przyjmowały habity. On też w 1860 r. asystował przy utworzeniu kontemplacyjnej gałęzi Zgromadzenia, a po odłączeniu się klauzury w 1871 r. przejął nad nią całkowite kierownictwo. Po masowej kasacie zakonów, będącej skutkiem represji zaborcy po powstaniu styczniowym, gdy kapucynów wywieziono do Zakroczymia, Ojciec Honorat utrzymywał stały kontakt korespondencyjny z wieloma felicjankami i opracowywał Konstytucje Zgromadzenia.

Znany jako „więzień konfesjonału,” zarówno w Zakroczymiu, jak i w Nowym Mieście n. Pilicą, dokąd musieli się kapucyni przenieść w 1892 r., rozwijał działalność zakonotwórczą. W 1903 r. jako gorliwy czciciel Maryi, którego zawołaniem było hasło „Tuus totus”, rozpoczął starania o wprowadzenie liturgicznego święta Matki Boskiej Częstochowskiej.

Z powodu niesłusznych podejrzeń decyzją Stolicy Apostolskiej w 1908 r. został odsunięty od założonych przez siebie zgromadzeń. Doświadczony prześladowaniami rządowymi w ostatnich latach życia dotkliwie odczuwał również represje władz carskich w stosunku do zgromadzeń ukrytych.

Zmarł w Nowym Mieście 16 grudnia 1916 r. Beatyfikowany w Rzymie przez św. Jana Pawła II - 16 października 1988 r. Ze względu na ogromny wkład w formowanie podstaw duchowości Zgromadzenia Sióstr św. Feliksa stał się jego duchowym ojcem, określanym przez pierwsze felicjanki nawet mianem „Fundatora”.